Domu Pomocy Społecznej w Srebrnej Górze
Dom Pomocy Społecznej w Srebrnej Górze powstał w 1981 roku na bazie Ośrodka Szkoleniowo – Wypoczynkowego Urzędu Wojewódzkiego w Pile. Początkowo był to Państwowy Dom Rencistów, a na mocy ustawy o pomocy społecznej z dnia 29 listopada 1990 roku przekwalifikowany został na Dom Pomocy Społecznej dla osób w podeszłym wieku.Ośrodek ten umiejscowiono w pięknym zespole pałacowo – parkowym w Srebrnej Górze, która to miejscowość jest starą osadą powstałą już w XIV wieku. Pod koniec XVIII wieku właścicielem Srebrnej Góry był wojewoda gnieźnieński – Józef Radzimiński,dla którego około 1799 roku zbudowano zespół pałacowo – parkowy w stylu klasycystycznym.Od początku XIX wieku srebrnogórski majątek wraz z przyległym parkiem stał się własnością rodziny Moszczeńskich. Od 1927 roku posiadłość przejął Stanisław Mieczkowski, który włożył olbrzymi wysiłek, aby doprowadzić dwór do należytego stanu. Do rodziny Mieczkowskich cały majątek i dwór należały do końca wojny, a w 1945 roku stały się własnością skarbu Państwa. W okresie wojny, a zwłaszcza po 1945 roku cała zabudowa uległa znacznemu zdewastowaniu. W latach 1968 – 1973 pałac i oficyny zostały gruntownie odrestaurowane, a cały zespół dworski pałacowo – parkowy został zaadoptowany na Ośrodek Szkoleniowo – Wypoczynkowy Wojewódzkiego Zrzeszenia Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Wągrowcu, a później Urzędu Wojewódzkiego w Pile i taką funkcję pełnił do roku 1981. W tym to roku decyzją Wojewody Pilskiego powołano Państwowy Dom Rencisty.
Pierwsi mieszkańcy, a było ich 33, przybyli 4 maja 1981 roku z Domu Rencistów w Chlebnie. Następne 34 osoby wprowadziły się do naszej placówki 7 maja 1981 roku. Łącznie w Państwowym Domu Rencistów w Srebrnej Górze zamieszkało 67 osób.Pierwszym dyrektorem Państwowego Domu Rencisty został Pan Zdzisław Wiśniewski. W latach 1982 – 1991 jednostką kierowała Pani Teresa Krupińska, a od kwietnia 1992 roku do 2009 roku Pani Gabriela Markiewicz, od 2009 roku do 2014 roku dyrektorem Domu Pomocy Społecznej Srebrnej Górze była Pani Katarzyna Wiśniewska, od 2014roku do 2022roku – Pani Beata Żołnierowicz.
W chwili obecnej dyrektorem Domu jest Pani Krzysztofa Bejma-Zamiar.
Dom Pomocy Społecznej w Srebrnej Górze jest jednostką budżetową powiatu wągrowieckiego. Działa na podstawie Ustawy o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004 roku, Regulaminu Organizacyjnego DPS zatwierdzonego Uchwałą Zarządu Powiatu Wągrowieckiego Nr 553/2010 z dnia 4 lutego 2010 roku oraz Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 sierpnia 2012 roku w sprawie domów pomocy społecznej. W swej historii nasz Dom przeżywał także bardzo trudne chwile, kiedy to staraliśmy się o to, by placówka spełniła standardy usług oraz by Wojewoda Wielkopolski wydał zezwolenie na prowadzenie Domu na czas nieokreślony. Po wielu trudach i dzięki ogromnemu wysiłkowi włożonemu w te starania przez wszystkich pracowników udało się.
Decyzją z dnia 21 grudnia 2009 roku Wojewoda Wielkopolski
wydał Powiatowi Wągrowieckiemu zezwolenie na prowadzenie
Domu Pomocy Społecznej w Srebrnej Górze dla osób w podeszłym wieku
na czas nieokreślony.
Dla nas najważniejsze było, że Dom spełnia standardy usług. Wiedzieliśmy, że zostajemy! Znów zamieszkają nowi mieszkańcy i wszystko będzie dobrze. Wróćmy do teraźniejszości Dom składa się z pięciu budynków, w którym mieszczą się: – 2 budynki mieszkalne, tzw. Oficyny, – główny budynek administracyjny (pałac), w którym m.in. znajduje się zaplecze kuchenno-magazynowe, jadalnia, kaplica, sala rehabilitacji, terapia zajęciowa, biblioteka, sala imprez okolicznościowych oraz pomieszczenia administracyjne. Ponadto budynki pomocnicze, w których mieszczą się garaże, pralnia, magazyn depozytowy oraz pomieszczenie gospodarcze. Za pałacem znajduje się park z sześcioma stawami. Zgodnie z opracowaną „Koncepcją rewaloryzacji parku przy Domu Pomocy Społecznej w Srebrnej Górze ” dzięki pomocy finansowej WFOŚiGW z Poznania oraz Powiatu Wągrowieckiego, w 2014 r. wokół Domu pojawiły się piękne nasadzenia kwiatów i krzewów, w 2015r na obszarze leśnym parku powstały nowe nasadzenia dębów i klonów, cały teren oczyszczono z krzewów i samosiewów a drzewka zostały prześwietlone. W 2016r. jeden ze stawów udało się oczyścić z osadów i namułów, wycięta została trzcina zarastająca staw, brzeg wzmocniono faszyną.Piękne i ciche otoczenie naszego Domu w ekologicznym, czystym terenie tworzy dogodne warunki do dobrego samopoczucia i wypoczynku, zapewniając naszym mieszkańcom spokój i pełny relaks. Dom ma charakter stacjonarny, posiada 60 miejsc i jest przeznaczony dla osób w podeszłym wieku. Celem Domu jest zapewnienie mieszkańcom całodobowej opieki oraz zaspokojenie ich niezbędnych potrzeb. Mieszkańcy przyjmowani są na podstawie decyzji wydanych zgodnie z ww. Ustawą o pomocy społecznej. Aktualnie w naszej placówce pracuje 35 osób. Ponadto zatrudniamy osoby skierowane przez Powiatowy Urząd Pracy w ramach prac interwencyjnych oraz absolwentów odbywających staż pracy. W strukturze organizacyjnej Domu wyodrębnione są następujące komórki:– dział terapeutyczno – opiekuńczy,– dział administracyjno – księgowy,– dział obsługi.
Teraz trochę o naszych mieszkańcach. Podopieczni naszego Domu to osoby w podeszłym wieku. Główne ich schorzenia to choroby wieku starczego, demencja starcza, otępienie, miażdżyca,choroby reumatyczne oraz choroba Parkinsona i Alzheimera.Średnia wieku podopiecznych to 77 lat, najstarsza mieszkanka ma 101 lat. Mieszkanka przebywająca najdłużej, przybyła do nas 30 listopada 1982 roku, czyli jest u nas blisko 36 lat. Przez 36 lat istnienia placówki, zamieszkały u nas 482 osoby, zmarło 318 mieszkańców, a 102 osoby wyprowadziły się do innych placówek lub wróciły do swoich domów. Każdy z mieszkańców ma swojego bezpośredniego opiekuna – rzecznika praw i spraw, który względem podopiecznego pełni funkcję pracownika pierwszego kontaktu. Do zadań pracownika pierwszego kontaktu należy systematyczny kontakt z mieszkańcem, rozpoznawanie potrzeb i motywowanie podopiecznego do działania, konstruowanie i realizacja indywidualnego planu wsparcia oraz dokumentowanie swojej pracy. Mieszkaniec ma prawo wyboru pracownika pierwszego kontaktu spośród wszystkich pracowników zespołu terapeutyczno – opiekuńczego.
Krzysztofa Bejma – Zamiar